Een vurige wedstrijd, naar een waargebeurd verhaal. Jens en Heike speelden ooit een spelletje met vuur. En dat zullen ze nooit vergeten.
Je kan tijdens het beluisteren, het gesprek ook lezen.
Het was een paar jaar geleden.
Ik zat in het vierde leerjaar. Ik speelde graag volleybal dus gingen we ook elke week kijken naar de eerste ploeg van onze club.
Ook die avond. Onze ploeg was echt top! Ze wonnen met 3 - 1.
Om dit te vieren was er een feestje in de cafetaria en mochten we extra lang blijven.
Ja, Jens en ik speelden toen in dezelfde ploeg.
We vonden het super om na elke match enkele ballen over dat hele hoge net te slaan.
En als we dan moe waren, gingen we tussen de turnmatten liggen om wat te rusten.
En die avond had ik stiekem een doosje lucifers meegenomen van thuis.
We wisten wel dat het niet zo een goed idee was. "Met vuur speel je niet!", zegt mijn papa altijd. Maar we wilden nu echt wel eens zelf een vlammetje maken. Bij Heike ging het niet al te vlot, maar ik had direct een mooie vlam.
En toen riep mijn zus dat we naar huis vertrokken. En ze kwam me zoeken.
Snel staken we de lucifers onder de turnmatten. "Niets aan de hand!", dachten we.
Ik ging naar de cafetaria, op zoek naar mijn papa. Een kwartiertje later vertrokken ook wij naar huis. En dan ging alles heel snel. Mijn papa en ik liepen voorbij de sporthal en zagen dikke zwarte rook rond de turnmatten hangen. Daar bleef het niet bij, al snel stond de hele stapel in brand. Mijn papa stuurde me weg en liep naar de vlammen toe. De tranen sprongen in mijn ogen. Hoe stom waren wij toch geweest!
Ik luisterde naar mijn papa en liep doodsbang naar buiten.
Even later hoorde ik een alarm en kwamen ook alle mensen naar buiten. Iedereen was in paniek. Mijn papa kon ik niet meer zien. Ik wou naar hem op zoek en ging terug naar de ingang. Maar een man met een snor hield me tegen.
En ondertussen wist ik niet wat er aan de hand was.
We zagen de ene na de andere brandweerwagen voorbij rijden. Ik dacht nog "Dit moet iets serieus zijn".
En of het erg was! Op dat moment kwamen de vlammen al door het dak van de sporthal en ik zag mijn papa nog steeds niet. Dus zette de man met de snor mij op zijn schouder en oef, daar zag ik hem.
Mijn papa had geprobeerd de brand te blussen met een snelblustoestel. Dat lukte niet want de brand was al veel te groot. Daarna moest hij zelf vluchten.
De brandweer kwam toen met loeiende sirenes. Ze hebben een hele nacht hard moeten werken om de brand te blussen.
De sporthal was volledig vernield. Het was geen fraai beeld. Een klok hing gesmolten en helemaal scheef aan de muur. En dan hebben we nog geluk gehad dat er niemand gewond was.
Volgende week gaat nu eindelijk de nieuwe gebouwde sporthal open. Daar kijk ik enorm naar uit.
Naar de opening, ga ik toch met een klein hartje. Wij hebben alvast ons lesje geleerd.
Met vuur speel je niet!
